Dostępny jest również dłuższy artykuł na temat gry: Hellblade i psychoza

Każdy element składowy Hellblade podporządkowany jest tylko i wyłącznie jednemu celowi: eksploracji zagadnienia zdrowia psychicznego, w tym wypadku psychozy. Owocuje to niezwykle spójną artystyczną wizją, która ogromnie wzrusza, ale i ma działanie katartyczne.

Poważnie potraktowano ten delikatny temat, kontaktując się z ekspertami, organizacjami charytatywnymi oraz osobami bezpośrednio dotkniętymi, aby móc w pełni go zrozumieć i odpowiednio przedstawić. Dzięki ich pracy oraz kilku dodatkowym źródłom, zdecydowanie inaczej to postrzegam.

Struktura gry, często opierająca się o interakcje ze środowiskiem oraz wynikające z tego zagadki, idealnie wpisywała się w próby ukazania objawów psychozy, jak halucynacje czy obsesja na punkcie wzorców. Tortury psychiczne dzięki interaktywności mają znacznie większy wydźwięk.

Starcia z przeciwnikami są zbudowane z prostych składowych, ale mimo to potrafią być mocno angażujące i emocjonujące, co jest wyraźnie widoczne zwłaszcza w niezwykle kreatywnym podejściu do pojedynków z bossami. Pod wieloma względami przypominało mi to o Shadow of the Colossus.