Wolfenstein to całkiem solidny, ale pozbawiony jakichkolwiek ambicji shooter, będący też ofiarą ówczesnego trendu nadmiernego uproszczania gier. Jest tu sporo potencjału na znacznie lepszy tytuł, a i całość czerpie garściami z RTCW, ale ostatecznie to tylko rzemieślnicza robota.

Okultyzmowi poświęcono więcej miejsca, wprowadzając medalion Thule z jego podstawowymi, choć satysfakcjonującymi w użyciu, mocami. Sam Woal cierpi na przypadłość trybu detektywistycznego z B:AA - był na tyle użyteczny, że w zasadzie całą grę widziałem głównie odcienie zieleni.

Nie jestem fanem pomysłu Eisenstadt jako hubu. Nadaje to całości nieco partyzanckiego charakteru, z przemykaniem kanałami przed patrolami, ale ostatecznie jedynie sztucznie wydłuża czas gry i z czasem tylko wyolbrzymia płytkość starć z nazistami.